Όλοι οι εκπαιδευτικοί είμαστε δημιουργοί. Θέλουμε δεν θέλουμε, κάθε μέρα είναι μία καινούργια μέρα. Πρέπει να τη διατρέξουμε πρώτα απ' όλα υγιείς, ασφαλείς κι "ετοιμοπόλεμοι", εμπνέοντας, βοηθώντας, εμψυχώνοντας τους μαθητές μας, με κάθε δυνατό και αδύνατο τρόπο. Άλλωστε αμφότεροι ζυμωνόμαστε με την ουτοπία από τη στιγμή που θα μπούμε στην τάξη, μέχρι τη στιγμή που θα αποχωρήσουμε οριστικά από αυτήν. Γιατί το επάγγελμά μας, το λειτούργημά μας, το γλυκό μας βασανάκι, η ρουτίνα μας, ο άρτος μας ο επιούσιος -όπως θέλετε αποκαλέστε το- δεν μας επιφυλάσσει τη βέβαιη, την εξασφαλισμένη συναισθηματική, ψυχική και ηθική ανταμοιβή. Δεν μπορούμε να ξέρουμε τι θα καρπίσουν οι σπόροι που σπέρνουμε. Άλλοι, μεταγενέστεροι από μας, είναι αυτοί που θα καρπωθούν τη σοδειά. Τους καρπούς των δικών μας κόπων. Της δικής μας αγωνίας, του δικού μας άγχους, των δικών μας προσδοκιών, αμφιβολιών και επιλογών. Των δικών μας συνεχιζόμενων ρίσκων. Μπορεί να χτίζουμε παλάτια στην άμμο, μπορεί και στο πέτρωμα το στιβαρό. Μπορεί να θεμελιώνουμε κάστρα σε σκληροτράχηλες κορυφές, μπορεί απλώς να φυσάμε ένα φτερό στον άνεμο. Το παιδί, ο κάθε άνθρωπος στην αρχή της ζωής του, είναι από εύπλαστο, απρόβλεπτο υλικό. Κι εμείς οι ενορχηστρωτές της μελωδίας που εκείνο, μαζί με την οικογένειά του, θα επιλέξει για την πορεία της ενήλικης ζωής του.
Από ευθύνη μπόλικη, αλλά και από ομορφιά είναι καμωμένο το δασκαλίκι. Κι εδώ μπαίνει στο κάδρο ο άλλος μας ρόλος. Αυτός του δημιουργού τέχνης. Γιατί κάποιοι από μας, μετά από τον κάματο, το τρεχαλητό και το βουητό της κάθε μέρας, ξεδιψάμε και θεραπεύουμε τον εαυτό μας γράφοντας, συνθέτοντας μουσική, τραγουδώντας, φωτογραφίζοντας, κινηματογραφώντας, παίζοντας θέατρο, ζωγραφίζοντας, χειροτεχνώντας. Καλλιτεχνώντας με μια λέξη. Με διάφορους τρόπους, σε διάφορους τόπους και χρόνους. Ορατούς και αόρατους. Σημαντικούς και ασήμαντους. Γνωστούς και άγνωστους. Λίγους ή πολλούς. Μεγάλης ή μικρότερης διάρκειας.
Σημασία δεν έχει το πως, το που, το πότε. Σημασία έχει ότι το τολμάμε. Και τολμώντας, εκθέτουμε εαυτούς σε κοινή θέα. Πράξη εξόχως επικοινωνιακή, κοινωνική και πολιτική, θα έλεγα και αντιστασιακή αν δεν είχε τόσο επίπονα και επίμονα φθαρεί αυτή η λέξη, στους άχαρους, άπονους, άσχημους και άμοιρους καιρούς που ζούμε.
Ελάτε να γνωριστούμε από την αρχή. Γιατί δεν είμαστε μόνο οι δάσκαλοι των παιδιών σας, οι συνάδελφοι, οι φίλοι, οι γνωστοί, οι γείτονες. Είμαστε οι δημιουργοί της διπλανής πόρτας. Και σας θέλουμε κοντά μας. Γιατί δημιουργία χωρίς επικοινωνία, χωρίς το Μαζί, είναι νηστεία χωρίς Λαμπρή. Και τότε τι νόημα έχει;
Σας περιμένουμε!
Κείμενο της εκπαιδευτικού και συγγραφέα Εύης Τσιτιρίδου που γράφτηκε για το 2ο Φεστιβάλ Καλλιτεχνικής Έκφρασης και Δημιουργίας Εκπαιδευτικών
Πρόγραμμα, συμμετέχοντες κι άλλες πληροφορίες εδώ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου