Όταν ολόκληρη η πόλη κοιμάται

Φωτογρ.: Γιάννης Γαβριηλίδης

Καιρό έχω να γράψω στο μπλογκ μου για το τρέξιμο! Παραθέτω το άρθρο μου που δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ Σαββατοκύριακο (κυκλοφόρησαν την Παρασκευή 23-12-2016). Ευχαριστώ το Γιάννη Βασαλάκη από τα ΝΕΑ για την πρόσκληση να γράψω κάτι σχετικό!

Απρίλιος 2015. Θέλω να πάρω μέρος στον πρώτο μου νυχτερινό αγώνα τρεξίματος. Γίνεται Μάιο, λέγεται “Ευχίδειος Άθλος” και είναι ένας υπερμαραθώνιος (107 χλμ) με εκκίνηση τα μεσάνυχτα. Ξεκινάει από τις Πλαταιές και καταλήγει στους Δελφούς. Υπέροχη διαδρομή σε δρόμους με μικρή κυκλοφορία (εκτός από το τελευταίο του τουριστικό κομμάτι).

Βγαίνω λοιπόν, για νυχτερινή προπόνηση στην παραλία λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Σκοπός μου είναι να τρέξω ως τα ξημερώματα και μετά να πάω κατευθείαν για δουλειά (αφού κάνω ένα ντους και φάω ένα γενναίο πρωινό). Θέλω να δοκιμάσω τις αντοχές μου στο ξενύχτι. Πώς δουλεύει το σώμα και το μυαλό μετά από μια νύχτα τρεξίματος...

Από το Καλαμάκι έφτασα στο Λαιμό της Βουλιαγμένης και μετά στο Φλοίσβο για να συμπληρώσω τα χιλιόμετρα. Εκεί πηγαινοερχόμουν κάμποση ώρα. 40 χλμ σε σχεδόν έξι ώρες. Ο χρόνος ήταν μεγάλος γιατί υπήρξαν αρκετές δυσκολίες εκείνο το βράδυ. Στομάχι που πονούσε (έφαγα κάποια στιγμή πίτσα, συνοδεία αναψυκτικού – μόνο ο Ντιν Καρνάζης θα τα κάνει αυτά;), αδέσποτα σκυλιά που με ακολουθούσαν με άγριες διαθέσεις για πολύ ώρα (τέτοια ώρα στην παραλία της Γλυφάδας δεν περνούσε ούτε αυτοκίνητο, ούτε γάτα), νύστα, περιορισμένη ορατότητα σε κάποια σημεία...

Υπήρχαν όμως κι ωραία πράγματα που με καθυστέρησαν. Όπως το φεγγάρι που κολυμπούσε στη Βουλιαγμένη ή κάποια πράγματα που βλέπεις στην πόλη μόνο όταν κοιμούνται όλοι – π.χ. οι υπάλληλοι του βενζινάδικου 4 ώρα το πρωί που έπαιζαν μπάλα στη μέση της Ποσειδώνος και τους χάζευε μια γάτα...

Μετά το ντους ένιωθα φρέσκος, αλλά λίγο ζαλισμένος. Κεφάτος και δυνατός, αλλά με μειωμένες πνευματικές δυνατότητες. “Μα στο χέρι μου είναι τα κλειδιά, γιατί τα ψάχνω;” - τέτοια πράγματα...

Μια χαρά όμως πήγαν όλα. Ήταν η πιο όμορφη προπόνηση που έχω κάνει! Η ησυχία της νύχτας, οι μοναδικές εικόνες που προσφέρει αυτή η πόλη όταν κοιμάται (κάτι τέτοιο πρέπει να βλέπουν όσοι κάθονται δεκαπενταύγουστο στην Αθήνα), οι σκέψεις που έκανα τόσες ώρες και η ένταση που υπήρχε κάποιες στιγμές (εκτός από τα σκυλιά, πέρασε ξυστά μου χωρίς λόγο κι ένα αυτοκίνητο...) μου δημιούργησαν την αίσθηση ότι έκανα μια μικρή, αλλά υπέροχη εκδρομή!

Δυστυχώς δεν τερμάτισα στον αγώνα. Ένα χρόνιο πρόβλημα που έχω με το δεξί μου γόνατο με έχει κάνει να εγκαταλείψω και σε άλλους μεγάλους αγώνες. Κατάφερα όμως να βγάλω όλη τη νύχτα στον δρόμο και να ξαναζήσω παρόμοιες δυνατές συγκινήσεις. Για ώρες έτρεχα με σβηστό φακό, με το φως του φεγγαριού και μια απίστευτη ησυχία σε φιδίσιους δρόμους ανάμεσα στα βουνά...

Παρόλο που εγκατέλειψα  έφυγα με τις καλύτερες εντυπώσεις από αυτόν τον αγώνα. Είναι υπέροχο να τρέχεις τη νύχτα, ο ανεφοδιασμός και η υποστήριξη ήταν σε άψογο επίπεδο, η συντροφικότητα και η αλληλεγγύη ανάμεσα στους υπερμαραθωνοδρόμους το κάτι άλλο και φυσικά μπορώ να δοκιμάσω στον επόμενο αγώνα, ακόμη πιο έτοιμος και δυνατός σε όλους τους τομείς... Γιατί τελικά αυτό που μετράει για μας τους ερασιτέχνες δρομείς δεν είναι τα μετάλλια και οι χρόνοι, αλλά η προπόνηση και όλο αυτό το ταξίδι μέσα μας κι έξω!

Ο Ανδρέας Κατσικούδης ξεκίνησε να τρέχει συστηματικά το 2007 για να διαχειριστεί το γεγονός ότι θα γινόταν πατέρας, αλλά και το βάρος του που κάθε χρόνο μεγάλωνε. Σε έξι μήνες τερμάτισε τον πρώτο του μαραθώνιο και βρήκε τι θα έκανε από κει και πέρα στον ελεύθερο χρόνο του... Αν τον ρωτήσεις τι χρειάζεται ένας άνθρωπος για να ζήσει καλά θα σου πει: αθλητισμό, τέχνη κι αγάπη! Είναι εκπαιδευτικός, φωτογράφος και σκηνοθέτης. Στο www.akatsikoudis.blogspot.com υπάρχει δωρεάν το βιβλίο του “Εισαγωγή στη Φωτογραφία”.