Tις τελευταίες ημέρες και μετά τη δήλωση της ποιήτριας μας για τα παγκάκια και τους ξένους, το μυαλό μου έχει επιστρέψει στο 2000. Εκείνη την εποχή, λίγο πριν τους ολυμπιακούς αγώνες και όταν ακόμη μεγαλοπιανόμασταν ως λαός, με την ομάδα ΡΗΓΜΑ στα πλαίσια της ημέρας κατά του ρατσισμού είχαμε ανεβάσει το θεατρικό με τίτλο ΤΟ ΠΑΓΚΑΚΙ (ή Γυναίκες Χωρίς Πρόσωπο). Eίναι η ιστορία δυο γυναικών, μιας αλλοδαπής και μιας ημεδαπής, που προσπαθούν να μοιραστούν το ίδιο παγκάκι. Μια εποχή όπου κάποιοι που ζούμε στο κέντρο της Αθηνάς, έχουμε αρχίσει να βλέπουμε τα σύννεφα του φόβου και του ανθρώπινου διχασμού να μαζεύονται. Οι ξένοι και η φτηνή εργασία τους είναι ακόμη χρήσιμη και το trafficking γυναικών έχει απλωθεί σε όλη τη χώρα για να ικανοποιήσει το αίσθημα του νεοπλουτισμού μας. Έχουν περάσει πολλά χρόνια, έχουμε αναθεωρήσει και έχουμε ξανασκεφτεί τα πράγματα. Η τέχνη όμως εξακολουθεί να έχει το δικό της εδικό βάρος στη διατήρηση της ελπίδας και τη σπουδή του ξένου.
Το παραπάνω θεατρικό, βγαλμένο από τα ρομαντικά χρόνια της νεανικής ορμής, είναι στη διάθεση όποιας ομάδας ηθοποιών κλπ, θελήσει να το διαβάσει και να το ανεβάσει. Χρειάζονται δυο γυναίκες ηθοποιοί και ένα παγκάκι. Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί μου και να προωθήσετε το μήνυμα.
Αναδημοσίευση από το blog της συναδέλφου και φίλης Μαρίας Καρβουνίδου:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου