ΟΙ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΙ ΣΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ

Ο κινηματογράφος έφτασε με το Hollywood σε τέτοια δισθεώρητα επίπεδα βιομηχανικής παραγωγής (απαίτηση τεράστιων κεφαλαίων, χιλιάδων ανθρώπων διαφόρων ειδικοτήτων, χρήση υψηλής τεχνολογίας κλπ) κι έτσι όσοι δεν μπορούν ή δεν θέλουν να μπουν σ΄ αυτό το παιχνίδι να κοιτούν με προβληματισμό την αγαπημένη τους τέχνη.

Ενώ όμως η βιομηχανία έχει ανάγκη την τυποποίηση για να εξασφαλίσει τα κεφάλαιά της, η τέχνη χρειάζεται ελευθερία και συγχρόνως περιορισμούς! (χρόνου, πόρων κ.ά.), για να είναι δημιουργική, πρωτότυπη κι αυθεντική.

Το Dogma (π.χ. ο Lars von Trien στα νιάτα του) έδειξε ότι μπορείς να συγκινήσεις κάνοντας κινηματογράφο χωρίς φτιασίδια. Με κάμερα στο χέρι, φυσικό φως και ήχο έδωσε ταινίες σαν την Τελετή και το Δαμάζοντας τα Κύματα. (Πολύτιμοι οι δρόμοι που άνοιξε, αλλά δεν μπορούμε να μένουμε σε δόγματα...).

Ο Roberto Rodriguez έκανε μια όμορφη ταινία (El Mariachi) χωρίς σχεδόν χρήματα, αξιοποιώντας, όπως έχει πει ο ίδιος, ότι είχε εύκαιρο: μια παλιά κάμερα, λίγο φιλμ, ένα μεξικάνικο χωριό, μια κιθάρα και μια χελώνα! Αυτός ο σκηνοθέτης όμως όταν έκανε τις δυο συνέχειες της ταινίας του με τη βοήθεια του Hollywood (και με όποιο ηθοποιό ήθελε...), δεν έδειξε την ίδια εφευρητικότητα και καθαρή ματιά... 

Σήμερα μπορούμε με τα ελάχιστα να γυρίσουμε μια ταινία κι έτσι οι φωνές που ακούγονται έχουν αυξηθεί (το μεγαλύτερο κανάλι είναι αποδεδειγμένα το youtube). Το αποτέλεσμα όμως θα κριθεί από το τι θέλουμε να πούμε και με ποιο τρόπο το διαπραγματευόμαστε αυτό – κάτι που δεν αφορά φυσικά τα τεχνικά μέσα που διαθέτουμε...