Με διακριτικότητα, ταχύτητα, θάρρος, ψυχραιμία και παπούτσια για τρέξιμο!
Προσέχουμε πού και ποιον τραβάμε! Ιδιαίτερα διαδηλώσεις, άτομα με κουκούλες, αστυνομικούς, ανθρώπους σε ιδιωτικές στιγμές κ.ά. παρόμομοια επικίνδυνα πράγματα... Περνάμε όσο πιο απαρατήρητοι γίνεται κι έχουμε αν είναι δυνατόν και κάποιο φίλο εκεί κοντά να μας επιβλέπει (όχι να τραβάει κι αυτός!). Βολεύουν οι μικρές, ερασιτεχνικές μηχανές και σίγουρα αποφεύγουμε οτιδήποτε θα τραβήξει την προσοχή πάνω μας. Μια εναλλακτική προσέγγιση είναι η εξής: παίρνουμε όσο πιο επαγγελματικό εξοπλισμό μπορούμε, ύφος που θυμίζει νέο φωτορεπόρτερ κι ακολουθούμε από κοντά τους επαγγελματίες. Αυτοί ξέρουν πού να σταθούν, πώς να προφυλαχθούν, αλλά μην περιμένετε να πιάσετε και κουβέντα μαζί τους – μεροκάματο βγάζουν και θέλουν να κάνουν τη δουλειά τους!
Δεν μπορούμε να ζητάμε άδεια από τον καθένα! Τραβάμε και προχωράμε... Ένα χαμόγελο συνήθως φτάνει να καθησυχάσει κάποιον που ενοχλήθηκε γιατί έγινε το ακούσιο μοντέλο μας. Αν μας ρωτήσει κάποιος γιατί τον βγάλαμε έχουμε έτοιμη μια δικαιολογία (π.χ. είμαι σπουδαστής σε σχολή φωτογραφίας ή κάνω τουρισμό και βγάζω απλά την πλατεία). Μην ξεχνάμε ότι ο κόσμος είναι πια πιο επιφυλακτικός. Έτυχε να κατέβει τρέχοντας άνθρωπος από το σπίτι του και να με κυνηγήσει στο δρόμο γιατί νόμιζε ότι τραβούσα το αυτοκίνητό του, ενώ εγώ έβγαζα ένα ετοιμόρροπο κτίριο εκεί δίπλα... Βοηθάει αν είμαστε πολλοί και τραβάμε! Μας βλέπουν σαν ομάδα και παύουν αμέσως να ασχολούνται μαζί μας. Ένας φωτογράφος όμως μόνος του με καλή μηχανή μπροστά από ύποπτα μπαρ κινδυνεύει... (Μεταξύ μας όμως, κανείς σοβαρός φωτογράφος δρόμου δεν βγαίνει έξω να δουλέψει με παρέα).
Κάνουμε ότι τραβάμε το φόντο πίσω από το μοντέλο που υποτίθεται ότι έχει ενδιαφέρον. Φυσικά δεν το κοιτάζουμε στα μάτια!
Είμαστε από πριν στημένοι με έτοιμο το κάδρο μας και περιμένουμε το «θύμα» να βρεθεί μόνο του στο στόχαστρο! Χρήσιμος εδώ, αν υπάρχει, ο τηλεχειρισμός. Μαθαίνουμε να χρησιμοποιούμε και τη λειτουργία της αυτοφωτογράφισης.
Μπορούμε να τραβήξουμε έχοντας τη μηχανή στο ύψος της μέσης (ναι, στα τυφλά); Με λίγη εξάσκηση μαθαίνουμε να δουλεύουμε μια χαρά τον ευρυγώνιο έτσι. Αποτέλεσμα: τραβάμε χωρίς να μας βλέπουν κι έχουμε κι ενδιαφέρουσες γωνίες λήψεις!
Βάζουμε ένα φίλο μας ως μοντέλο εκεί που θέλουμε και τραβάμε έτσι υποτίθεται μια αναμνηστική κι αθώα φωτογραφία.
Είναι πιο εύκολο να τραβήξουμε ανθρώπους σε μια άλλη πόλη ή χώρα που κάνουμε τουρισμό απ΄ότι στην πόλη μας. Άλλη η διάθεση, άλλο και το ύφος μας – αυτό του «τουρίστα» που τραβάει ως χαζοχαρούμενος οτιδήποτε του γυαλίσει και κανείς δεν του δίνει σημασία. Μπορούμε να κάνουμε τουρισμό στην ίδια την πόλη μας;
Κάποιες φορές (ειδικά απέναντι σε φιλικές φάτσες) το καλύτερο είναι να ζητήσουμε άδεια. Πρόβλημα εδώ το στήσιμο, αλλά δεν μας εμποδίζει κανείς να ξανατραβήξουμε όταν το μοντέλο μας χαλαρώσει γιατί νομίζει ότι τελειώσαμε...
Αφιερώματα αξιόλογα (π.χ. σε τσιγγάνους, μηχανόβιους, Ολυμπιακούς ή χειμερινούς κολυμβητές) δεν γίνονται από φωτογράφους που είδαν φως και μπήκαν! Πρέπει να ζήσετε μαζί τους, να συζητήσετε, να φάτε, να πιείτε και κάποια στιγμή που θα αρχίσετε να καταλαβαίνετε αυτούς τους ανθρώπους κι αυτοί να σας εμπιστεύονται... τραβάτε και καμιά φωτογραφία. Πάντα με σεβασμό κι απροκατάληπτα. Εξηγείτε από την αρχή τι θέλετε να κάνετε, ζητάτε να σας συστήσουν σε κόσμο, ακούτε με ενδιαφέρον τις ιστορίες τους και υπόσχεστε να τους πάτε φωτογραφίες. Αυτά όμως είναι για πιο έμπειρους φωτογράφους που ξέρουν τι και πώς...
Αν θέλουμε πραγματικά κάτι να το τραβήξουμε, να είμαστε σίγουροι ότι θα βρούμε το κουράγιο και τον τρόπο για να το κάνουμε... Η καλλιτεχνική έμπνευση δεν γνωρίζει όρια.
Αν τώρα μας είναι τόσο δύσκολο, γιατί σώνει και καλά να βγούμε στο δρόμο και να τραβάμε επικίνδυνα μούτρα; Αφού ξέρουμε τόσα άλλα είδη φωτογραφίας να υπάρχουν... Αν βγάλουμε για παράδειγμα με ανεπανάληπτο τρόπο μια σειρά φωτογραφιών με θέμα τα παπούτσια μας, κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν θα σκεφτεί να μας ρωτήσει γιατί δεν βγήκαμε να τραβήξουμε τους νταβατζήδες στην Τρούμπα!
Διαφορετικά να μην ξεχνάμε ποτέ, όσοι είμαστε κυνηγοί της περιπέτειας, όσο πιο ελαφρύς ο εξοπλισμός που κουβαλάμε, τόσο πιο γρήγορα τρέχουμε!
5 σχόλια:
Βέβαια ακόμα και να τραβήξεις κάποιον στο δρόμο τυπικά θα πρέπει να τον ενημερώσεις ότι η φωτογραφία του ενδέχεται να την εκθέσεις σε έκθεση φωτογραφίας/ανεβάσεις στο διαδίκτυο κλπ κλπ.. Κάτι το οποίο στην πράξη δεν γίνεται από κανένα φωτογράφο δρόμο (μόνο στα στούντιο γίνονται τέτοιες συμφωνίες).
Δες και το πρόσφατο άρθρο (15 Φεβ 2008) σχετικά με ένα ερασιτέχνη φωτογράφο που ένας αστυνομικός στην Αγγλία τον διέταξε να σβήσει τις φωτογραφίες που είχε τραβήξει επειδή φωτογράφιζε δημόσιο χώρο!! . Το αστείο είναι ότι το συμβάν έγινε στην Αγγλία μια χώρα που είναι από τις πρώτες με εγκατεστημένες βιντεοκάμερες στους δρόμους (δηλαδή γίνεται συνέχεια παρακολούθηση των πολιτών).
Σκεφτόμουν να το ανέβασα ως ανάρτηση/σχολιασμό στο blog μου το παραπάνω θέμα αλλά τελικά βαρέθηκα και δεν το έκανα.. Αλλά ταιριάζει εδώ όμως..
Βέβαια αν σε διατάξει ένας αστυνομικός να σβήσεις τις φωτογραφίες από την ψηφιακή μηχανή.. τεχνικά, μπορείς με software σε Η/Υ να τις κάνεις undelete με την προϋπόθεση ότι δεν θα τραβήξεις άλλες μετά το σβήσιμο. Άν όμως έχεις φιλμ και σου πει να το βγάλεις στο φως, τότε την πάτησες ;-), κάηκαν όλες οι φωτογραφίες (δεν υπάρχει εδώ undelete).
Ευχαριστώ για τις ωραίες παρατηρήσεις!
Αυτό με τα παπούτσια για... τρέξιμο είναι η καλύτερη συμβουλή. Την έχω πατήσει και στο λέω με σιγουριά!
Eγώ πάλι έχω την εντύπωση ότι αν τη στιγμή που τραβάς ΔΕΝ δείχνεις βιαστικός, φοβισμένος, έτοιμος για τρέξιμο κτλ δεν πρόκειται κανείς να σου πει τίποτα...
Έχω μόνο μια ένσταση στο θέμα των πορειών. Εκεί πρέπει ΚΥΡΙΩΣ να είσαι προσεκτικός τη στιγμή που φεύγεις από την πορεία, γιατί αν η αστυνομία πάρει χαμπάρι ότι τράβαγες φωτογραφίες διαδηλωτές και είσαι και ερασιτέχνης κάτι θα σκεφτεί για να πάουν τις φωτογραφίες που τράβηξες..
Ουκ ολίγες φορές έχει τύχει να τσιμπήσουν ανθρώπους που ξέρουν ότι έχουν φωτογραφίσει πρόσωπα διαδηλωτών για να τους φακελώσουν....
Δημοσίευση σχολίου