«ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ»

Η Αθήνα είναι μητρόπολη. Είναι η καρδιά της Ελλάδας. Σ’ όλα τα επίπεδα. Κέντρο παραγωγής και διακίνησης προϊόντων (αγροτικών, έστω λίγων, βιομηχανικών, όχι όσο παλιότερα, τέχνης, κ.ά.).Σ’ αυτήν, το κυριότερο, παίρνονται οι αποφάσεις, σ’ αυτήν διαμορφώνονται οι τάσεις. Ένα κέντρο όμως όπου συσσωρεύονται περισσότεροι άνθρωποι, ζώα, κτίρια και αυτοκίνητα απ’ όσα μπορεί να αντέξει. Έλλειψη ελεύθερων χώρων, πρόβλημα μετακίνησης, θόρυβος, ρύπανση, υπερδιέγερση. Μπορεί μια πόλη να είναι συνεχώς σε υπερδιέγερση;

Ναι, αλλά όχι οι κάτοικοί της ατομικά. Ποιες επιλογές έχουν να χαλαρώσουν, να ρίξουν ρυθμούς, να βγουν λίγο έξω από το θορυβώδη αντιαισθητικό λαβύρινθο; Αρκετές. Αλλά είναι θέμα ελεύθερου χρόνου και χρημάτων. Και φαντασίας. Φυσικά αλληλοσυσχετίζονται αυτά. Καταρχήν μέσα στην ίδια τη μητρόπολη υπάρχουν τα πάντα. Αναφέραμε πριν κάποια αρνητικά. Για να δούμε την άλλη όψη του νομίσματος: 100 θέατρα με 300 παραστάσεις, αμέτρητα bars, clubs, ταβέρνες, γκουρμέ εστιατόρια, κινηματογράφοι που παίζουν τα πάντα, γήπεδα για τα πιο περίεργα αθλήματα, βιβλιοπωλεία, γκαλερί, σύλλογοι – πολλοί σύλλογοι (π.χ. Ηπειρωτών, Κρητικών, φίλων του Μπριτζ, ζωόφιλων, σκακιστών, σατανιστών, για το τάβλι, συνδικαλιστικοί, επαναστατικοί…). Θα σταθώ στο τελευταίο: τους συλλόγους.

Σε μια χαοτική πόλη, όπου δύσκολα βρίσκεις στέκια, πολυλειτουργικούς χώρους, ελεύθερους χώρους γενικότερα και για να δεις γνωστό πρέπει να κλείσεις ραντεβού, οι σύλλογοι έρχονται να καλύψουν μεγάλο επικοινωνιακό και κοινωνικό κενό. Ακόμη και το γυμναστήριο μπορούμε να το δούμε ως άτυπο σύλλογο, από τη στιγμή που για πολλούς αποτελεί περισσότερο αφορμή κοινωνικής επαφής κι όχι τόσο ανάγκη για το ωραίο σώμα. Είναι σκληρή πόλη η Αθήνα, αν μετά τη δουλειά η ζωή συνεχίζεται μόνο μέσα στο πλαίσιο της οικογένειας (η οποία δεν είναι δεδομένο για όλους). Η τακτική συναναστροφή με ανθρώπους που έχουν κάτι κοινό (καταγωγή, χόμπι, ομάδα, σεξουαλική προτίμηση, θρησκεία, ιδεολογία κ.ά.), είναι διέξοδος μέσα σε μια πόλη γεμάτη μοναχικούς ανθρώπους που φοβούνται ο ένας τον άλλο ή έστω δε νοιάζονται κι αντιμετωπίζουν το άγνωστο με καχυποψία. Ειδικά τον ξένο…

«Τι κάνουν όλοι αυτοί εδώ; Ποιοι είναι; Τι θέλουν; Γιατί ντύνονται έτσι; Τι είναι αυτά που τρώνε; Πόπο πώς είναι τα ελληνικά τους! Άντε να ‘ρθει το βράδυ να δω τους δικούς μου…».

Στις μεγάλες πόλεις, σ’ όλο τον κόσμο, συνηθίζουν οι άνθρωποι να έρχονται σε συνειδητά στενότερη επαφή με συγκεκριμένους ανθρώπους, μέσα σε χώρους με τους ιδιαίτερους κανόνες τους, ίσως και τις τελετουργίες τους. Καλό είναι αυτό (στο μέτρο που δεν εξυπηρετούν αντικοινωνικές επιδιώξεις). Απλά, δεν ξέρω πόσο ενδιαφέρον έχει η ζωή, όταν αφήνουμε να μας πλησιάζουν μονάχα αυτοί που μας μοιάζουν…