Ο χορός της ανεμώνας
Άλλη μια μέρα χορεύω μόνος και απομακρύνομαι.
Πηδώ από τρένα και από ταράτσες γυάλινων κτιρίων.
Τρομάζω και πληγώνομαι.
Μα, όταν συνέλθω, τινάζω χώματα από τα ρούχα μου
ανακαλύπτοντας ότι δεν έχω ούτε μια γρατζουνιά...
εκτός από τη γεύση της θάλασσας στα χείλη.
Γυρίζω τότε μέσα της. Κολυμπάω σε πράσινα λιβάδια
και σε χρυσά σπαρτά,
ανάμεσα σε ψάρια που μου δείχνουν με τον τρόπο τους
πως τελικά με έχουν δεχθεί.
Κάποιες φορές μ' αρέσει να γίνομαι το άσπρο
παιχνίδισμα
επίμονου φωτός, που με δέσμες άπειρες κάνει μπλε το
μαύρο ετούτου του βυθού.
Χιονόλευκα, γαλάζια σκότη.
Είναι καιρός τώρα που δεν χρειάζεται να αναπνέω.
Έχω πάψει πια να μιλώ και να σκέφτομαι,
μα αισθάνομαι πολύ περισσότερο.
Έχω βρει τη δική μου πέτρα εδώ και κάθομαι.
Χθες σκάλισα πάνω της ένα
δελφίνι και δίπλα του κάτι που θύμιζε εσένα.
Περνώ την ώρα μου κάνοντας ότι μου έρθει στο μυαλό.
Μαθαίνω μια νέα γλώσσα. Παρατηρώ κι αποστηθίζω
τον χορό μιας μοναχικής ανεμώνας
που ζει ως δυο παλάμες δίπλα μου.
Άλλη μια μέρα χορεύω μόνος κι απομακρύνομαι.
Από την ποιητική συλλογή του Τάσου Λαμπρόπουλου "ΥΨΙΣΥΧΝΕΣ ΤΑΛΑΝΤΩΣΕΙΣ", εκδόσεις Κούρος 2025 με εξώφυλλο του Παναγιώτη Λαμπρόπουλου κι επιμέλεια Μαρία Λίτσα.
