Η ΑΞΙΑ ΤΟΥ ΛΑΘΟΥΣ ΣΤΗΝ ΤΕΧΝΗ

Ξεκινάω σήμερα μια σειρά κειμένων που αφορούν τη δημιουργικότητα - ένα θέμα το οποίο με απασχολεί χρόνια ως καλλιτέχνη, αλλά κι ως δασκάλου τέχνης...

Ο νέος καλλιτέχνης αφού μάθει κάποια βασικά από τα εκφραστικά μέσα, τις τεχνικές και τις καθιερωμένες πρακτικές που διαθέτει η τέχνη του ψάχνει να βρει τη δική του ταυτότητα.

Η καλλιτεχνική ταυτότητα, η δημιουργία μιας προσωπικής αισθητικής που θα περιπλέκεται σφικτά με τα θέματα και τις εμμονές του απαιτεί χρόνια συστηματικής δουλειάς και δεν είναι σίγουρο ότι θα φτάσει στον καθένα στο ύψος που επιθυμεί...

Εδώ έρχεται ο πειραματισμός, οι δοκιμές, η περισυλλογή, ο αυθορμητισμός και τα λάθη να δώσουν ιδέες, λύσεις, προτάσεις. Αν φοβάσαι να κάνεις λάθη κι ακολουθείς σίγουρους δρόμους, το πολύ να γίνεις ένας καλό αντιγραφέας (όπως αυτοί που αντιγράφουν έναν Picasso, αλλά δικό τους έργο δεν έχουν...).

Ο καλλιτέχνης όχι απλά δεν φοβάται τα λάθη του, αλλά τα μελετάει να δει τι κρύβουν, τι επιλογές αναδεικνύουν. Έτσι δεν είναι σπάνιο να βλέπουμε ακόμη κι αναγνωρισμένους δημιουργούς να αφήνουν τις σίγουρες λύσεις που τους καθιέρωσαν και να πειραματίζονται ψάχνοντας για νέους δρόμους και κάνοντας κάποτε και μεγάλα “λάθη”... Μάλιστα υπάρχουν φορές που οι σύγχρονοι δεν καταλαβαίνουν τους πειραματισμούς τους κι έρχεται ο χρόνος να δείξει πού κρύβονται (αν υπάρχουν) τα διαμάντια στη δουλειά τους.

Η τέχνη δεν είναι βελτίωση τεχνικής, ούτε επίδειξη ταλέντου. Είναι ισορροπία χωρίς δίχτυ – αδήριτη ανάγκη του καλλιτέχνη να ανακατέψει τον κόσμο με όποια μέσα του ταιριάζουν (κι όχι μόνο), να βρει προσωρινές απαντήσεις (συνήθως ερωτήσεις) και να τις μοιραστεί με το κοινό του.

Είναι στην ουσία πάλη απέναντι στη φθορά, στο θάνατο, αναζήτηση νοήματος στη ζωή κι έτσι σίγουρες λύσεις δεν υπάρχουν. Μέσα από πτώσεις και λάθη προχωράμε. Τίμια και με αξιοπρέπεια...