ΓΥΡΙΖΟΝΤΑΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΜΙΚΡΟΥ ΜΗΚΟΥΣ

Η Λίτσα και η Ειρήνη βάφουν τον Κώστα για το γύρισμα...

Πρόσφατα κάτι φίλοι έμειναν μ΄ανοικτό το στόμα όταν τους εξήγησα τι χρειάζεται για να γυριστεί μια ταινία μικρού μήκους. Η πρώτη ερώτηση ήταν γιατί κάνω “μικρές” ταινίες, εκεί γύρω στα 10 λεπτά (εξαίρεση η ΞΕΦΛΟΥΔΙΣΜΕΝΗ ΤΥΧΗ, 21 λεπτά, προβλήθηκε στη Δράμα, υπάρχει στο youtube...).

Για να ξεκινήσω με αυτό: α) η τέχνη δεν μετριέται με τη χρονική διάρκεια και β) μια ταινία απαιτεί μεγάλη προετοιμασία, οργάνωση και πόρους κι όλα αυτά αυξάνονται πολύ όσο πιο μεγάλη σε χρονική διάρκεια είναι...

Εμείς που κάνουμε κινηματογράφο χωρίς προϋπολογισμό (με ψηφιακό εξοπλισμό και εθελοντική εργασία) έχουμε μεγαλύτερες δυσκολίες στο να κάνουμε ταινία. Για να γυριστεί μια σελίδα σεναρίου, που θεωρητικά στην ταινία θα κρατήσει ένα λεπτό, χρειάζονται μέρες γυρισμάτων και φυσικά πιο πριν μεγάλη προετοιμασία: σενάριο (η πιο δύσκολη δουλειά!), επιλογή ηθοποιών, πρόβες, εύρεση συνεργείου (συχνά εκπαίδευσή του...), συζητήσεις και δοκιμές για το φωτισμό και τον ήχο, ντεκουπάζ, ρεπεράζ... Για να μη μιλήσω για το μοντάζ που θέλει βδομάδες ή μήνες!

Η βασική μας δυσκολία είναι ο διαθέσιμος χρόνος και η συνέπεια των συνεργατών μας. Από τη στιγμή που δεν προσφέρουμε χρηματική αμοιβή δεν μπορούμε να έχουμε και την απαίτηση να παρατήσουν όλες τις δουλειές τους και τις υποχρεώσεις τους και να τρέχουν όλη μέρα για την ταινία μας... Εντωμεταξύ κάποιοι που έρχονται για να πάρουν μέρος σε αυτή τη συλλογική προσπάθεια νομίζουν ότι θα ξεμπερδέψουν σε 2-3 ώρες κι αντίστοιχες μέρες. Κάτι που φυσικά δεν ισχύει.

Έχω ξεκινήσει φιλόδοξες προσπάθειες που παραλίγο να τις εγκαταλείψω όταν οι συνεργάτες μου (π.χ. ο ηχολήπτης κι ο διευθυντής φωτογραφίας) ερχόντουσαν όποτε μπορούσαν στα γυρίσματα και συχνά το μάθαινα αυτό λίγο πριν ξεκινήσουμε. Ή οι ηθοποιοί έβρισκαν ξαφνικά δουλειά μακριά από την Αθήνα κι έπρεπε να ολοκληρώσω γύρισμα που απαιτούσε τρεις μέρες από αρκετές ώρες... μέσα σε μόνο δυο ωρίτσες...

Έτσι αυτό που δεν πληρώνουμε σε χρήμα, το πληρώνουμε σε άγχος κι άπειρες ώρες δουλειάς. Κάθε φορά αναρωτιέμαι αν θα μπορέσω να ολοκληρώσω τη συγκεκριμένη ταινία κι αν αξίζει τον κόπο – ειδικά από τη στιγμή που οι διάφορες αναποδιές δεν μ΄ αφήνουν να πλησιάσω λίγο την παραγωγή που θέλω, μια ταινία ολοκληρωμένη, με άποψη και χωρίς τεχνικά προβλήματα.

Υπάρχουν όμως φίλοι και συνεργάτες που χαίρονται το γύρισμα, μαθαίνουν πράγματα που τους ενδιαφέρουν (όσοι ξεκινούν σχετικό επάγγελμα και θέλουν εμπειρία) και στο τέλος όλοι μας νιώθουμε όμορφα με αυτό που φτιάξαμε αναλογιζόμενοι τις δυσκολίες και τις αναποδιές σε όλα τα επίπεδα.

Τουλάχιστον μαθαίνω κι εγώ συνεχώς μέσα από την εμπειρία κι αυτό είναι χρήσιμο στα μαθήματα κινηματογράφου που οργανώνω!

Λοιπόν, την επόμενη φορά που θα δείτε μια μέτρια ταινία μικρού μήκους (από οποιοδήποτε Έλληνα κινηματογραφιστή) πριν τη θάψετε εντελώς και πείτε ότι λέμε συχνά σε αυτή τη χώρα (ΕΓΩ θα το έκανα καλύτερα), αναρωτηθείτε τις δυσκολίες που έχει το όλο θέμα όταν όλα γίνονται συνήθως χωρίς χρήματα, εθελοντικά και βιαστικά...