Ο ΧΡΟΝΟΣ ΣΤΟΝ ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟ

Πολλοί θεωρητικοί ισχυρίζονται ότι ο κινηματογράφος είναι η κατεξοχήν τέχνη που αφορά το χρόνο – εξάλλου όταν μιλάμε για την τέχνη που στηρίζεται στο μοντάζ, είναι σαν να λέμε το ίδιο πράγμα!

Ο κινηματογράφος έδειξε από την αρχή τις προθέσεις του: “δανείστηκε” από όλες τις τέχνες ότι ήθελε και ήθελε τα πάντα! Κυρίως όμως στηρίχτηκε στη λογοτεχνία, στο μυθιστόρημα που ποτέ του δεν είχε πρόβλημα να κάνει άλματα στο χώρο και στο χρόνο...

Από την εποχή του πρωτοπόρου Αμερικανού κινηματογραφιστή Γκρίφιθ που έβαλε το flashback (αναδρομή στο παρελθόν) μέσα στην αφήγησή του, μέχρι σήμερα που έχουν γυριστεί τόσες ιστορίες επιστημονικής φαντασίας βασισμένες στο έργο του Φίλιπ Ντικ ο κινηματογράφος έχει αξιοποιήσει όλες τις δυνατότητες που του δίνει ο χρόνος και ο ρυθμός.

Η ταύτιση μάλιστα του πραγματικού χρόνου με τον κινηματογραφικό είναι η τόσο σπάνια εξαίρεση - βλ. π.χ. Χίτσκοκ , “Η Θηλειά” (The Rope, 1948) που το μοντάζ είναι καλά κρυμμένο! - που οι θεωρητικοί και το κοινό την αντιμετωπίζουν με ξάφνιασμα και αναλύσεις... Πώς μπορεί η τέχνη που βασίζεται στο να φτιάχνει το δικό της χωροχρόνο να ακολουθήσει το ρυθμό του “αντικειμενικού χρόνου”;

Περίληψη της εισήγησής μου στο συμπόσιο "Επιστήμη και Τέχνη. Η συνάντησή τους στο χρόνο" της Ένωσης Ελλήνων Φυσικών στο Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο (Ιανουάριος 2012)