Κάποιοι τα θεωρούν ως την πιο όμορφη πόλη της Ελλάδας. Δεν είναι μακριά από την αλήθεια... Τα λατρεύω κι εγώ! Κάθε δυο - τρεις μήνες εκεί είμαι.
ΑΛΛΑ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΓΙΑΤΙ:
- Χρειάζεται το όπλο του κανείς για να πάει για καφέ! (αν βρεθείτε Κρήτη μην κάνετε τσαμπουκάδες...)
- Χρειάζεται το αυτοκίνητο να το παρκάρει μέσα στην παλιά πόλη... Βασανίζεται κι αυτός, βασανίζει κι εμάς.
- Χρειάζεται να τρώει τόσο πολύ κρέας και να πίνει με τις ώρες. Ο μύθος της Κρητικής διατροφής υπάρχει μόνο στα βιβλία, ενώ τον αλκοολισμό που θα δείτε εδώ δε θα το συναντήσετε αλλού...
Γενικά είναι άνθρωποι των άκρων. Νιώθουν και μια βαριά κληρονομιά πάνω τους που για να την αντέξουν οι πιο αμόρφωτοι απ' αυτούς χρειάζονται μαύρο πουκάμισο, όπλο ακόμη και στην τουαλέτα και να πίνουν γρήγορα τις κούπες. Και μην τολμήσετε να προσβάλετε μητέρα, αδερφή και κόρη!
Κι αν ακούγονται κάπως ως αφελείς γενικεύσεις τα προηγούμενα να προσθέσω ότι είναι αρκετά τα σχετικά παραδείγματα και το χειρότερο οι περισσότεροι τους που είναι μια χαρά άνθρωποι - από τους πιο φιλόξενους στη χώρα!- σπάνια αντιδρούν και κακοκαρδίζουν τους υπολοίπους...
Ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια για τη γενέτειρά μου, αλλά σε μερικά σημεία δεν κατάλαβα τι ακριβώς εννοείς ή έχω διαφορετική άποψη.
ΑπάντησηΔιαγραφή1) Τι κακό έχει το μαύρο ρούχο;
2) Όταν οι άνθρωποι δεν πιέζονται πολύ (πχ, σε σύγκριση με τους ρυθμούς της Αθήνας), δεν πειράζει να πιουν λίγο παραπάνω (γιατί η φθορά του άγχους είναι λιγότερη). Άλλωστε πίνουμε κρασάκι από πολύ μικροί. Το έχουμε συνηθίσει. Το μυστικό της κρητικής διατροφής είναι το λάδι. Και δευτερευόντως ο ντάκος, νομίζω.
3)
"Και μην τολμήσετε να προσβάλετε μητέρα, αδερφή και κόρη!"
Για αυτό ακριβώς κουβαλούν όπλα. Και για αυτό ακριβώς ξέρουμε να σεβόμαστε (αυτά που θεωρούμε σημαντικά, τελοσπάντων).
ΥΓ. Ζω μακριά από τα Χανιά πάνω από 10 χρόνια, δεν κρατώ πια μαχαίρι πάνω μου, δεν αντέχω το ποτό όσο παλιά και τα μαύρα ρούχα δεν είναι πλέον ούτε το 50% της γκαρνταρόμπας μου. Αλλά δε βλέπω τίποτα το κακό σε αυτά που λες (εκτός από τα παρκάρισμα).
Φοράω συνεχώς μαύρα πουκάμισα...οπότε μ' αυτό δεν έχω πρόβλημα! Πρόσφατα θάψαμε αγαπημένο πρόσωπο στα Χανιά που πέθανε από αλκοολισμό. Μεγάλο το σόι του κι όλοι (όλες τις εποχές με οποιαδήποτε αφορμή ή χωρίς) πίνουν τα αίσχη. Φυσικά δεν είναι οι μόνοι (στην Κρήτη πίνω τα ίδια, αλλά κάνω διακοπές...). Ακόμη θυμάμαι το σκηνικό πέρσι: Κάνω βόλτα σε ήσυχο μέρος, λίγο έξω από την πόλη. Ξαφνικά με σημαδεύει ένα πιστόλι. Είναι παρέα. Ρωτάει δίπλα μια κοπέλα. Αυτός είναι; Μετά από λίγο απαντάει ΟΧΙ, το όπλο όμως δεν κατεβαίνει... Μετά από δυο λεπτά, χωρίς απότομες κινήσεις έκανα πίσω κι έφυγα. Ναι, είναι ενοχλητικά τα όπλα. Με αγχώνει το γεγονός ότι βγαίνω με φίλους και γνωστούς για καφέ και ξέρω ότι οι μισοί το έχουν μαζί τους.
ΑπάντησηΔιαγραφή