ΧΑΝΙΑ

Κάποιοι τα θεωρούν ως την πιο όμορφη πόλη της Ελλάδας. Δεν είναι μακριά από την αλήθεια... Τα λατρεύω κι εγώ! Κάθε δυο - τρεις μήνες εκεί είμαι.

ΑΛΛΑ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩ ΓΙΑΤΙ:

• Χρειάζεται το όπλο του κανείς για να πάει για καφέ! (αν βρεθείτε Κρήτη μην κάνετε τσαμπουκάδες...)
• Χρειάζεται το αυτοκίνητο να το παρκάρει μέσα στην παλιά πόλη... Βασανίζεται κι αυτός, βασανίζει κι εμάς.
• Χρειάζεται να τρώει τόσο πολύ κρέας και να πίνει με τις ώρες. Ο μύθος της Κρητικής διατροφής υπάρχει μόνο στα βιβλία, ενώ τον αλκοολισμό που θα δείτε εδώ δε θα το συναντήσετε αλλού...

Γενικά είναι άνθρωποι των άκρων. Νιώθουν και μια βαριά κληρονομιά πάνω τους που για να την αντέξουν οι πιο αμόρφωτοι απ' αυτούς χρειάζονται μαύρο πουκάμισο, όπλο ακόμη και στην τουαλέτα και να πίνουν γρήγορα τις κούπες. Και μην τολμήσετε να προσβάλετε μητέρα, αδερφή και κόρη!

Κι αν ακούγονται κάπως ως αφελείς γενικεύσεις τα προηγούμενα να προσθέσω ότι είναι αρκετά τα σχετικά παραδείγματα και το χειρότερο οι περισσότεροι τους που είναι μια χαρά άνθρωποι - από τους πιο φιλόξενους στη χώρα!- σπάνια αντιδρούν και κακοκαρδίζουν τους υπολοίπους...

Gay στην Ιαπωνία!

Δύσκολα τα πράγματα εκεί για τον gay (με τρομάζει ο όρος "ομοφυλόφιλος" - ακούγεται λες και έχουν κάποια ασθένεια οι άνθρωποι...). Είναι γνωστή άλλοστε η τεχνολογικά προηγμένη και πανέμορφη αυτή χώρα για το συντηρητισμό της...

Ιστορία α΄: Είμαι μ' ένα φίλο το Λευτέρη. Απίστευτος τύπος. Κυκλοφορούσε με παρεό με τα χρώματα του ουράνιου τόξου (σημαία των gay) στο ξενοδοχείο Αnna (χλιδή και managers με κουστούμια...).

_Πάμε σε gay bar;
_Γιατί όχι! Θα με προσέχεις μόνο;

Ξεκινάμε την έρευνα να τα βρούμε... Σιωπή, σιγή, άγνοια, δεν ξέρω αγγλικά, κόκκινα πρόσωπα, τρομαγμένα... Ο Λευτέρης όμως βράχος. Θα βρούμε! Απ0κλείεται στη μεγαλύτερη πόλη του κόσμου να μην υπάρχει ένα gay bar! Εντάξει;

Βρήκαμε τελικά ολόκληρη συνοικία που έσφυζε από gay και χρώμα.

Ιστορία β΄: Με φιλοξενεί για σαββατοκύριακο μια οικογένεια. Έχετε μιλήσει ποτέ με Γιαπωνέζους στα Αγγλικά; Πολύ γέλιο (και το λέω εγώ που όταν μιλάω Αγγλικά με κοροϊδεύουν όλοι!)...

Στις κλασικές οικογενειακές φωτο βλέπω ότι υπάρχουν δυο γιοι και εγώ έχω γνωρίσει μόνο τον ένα. Πού είναι ρε παιδιά ο άλλος; Ξέρω βέβαια ότι θεωρούν ιδιαίτερη τιμή που με φιλοξενούν, έχουν προετοιμαστεί εδώ και καιρό για αυτό και έχουν επιλεγεί ανάμεσα από πολλές άλλες οικογένειες εθελοντών! (αυτά όμως είναι μια άλλη ιστορία...δεν κάνω πλάκα).

Τελικά τον ανακάλυψα τυχαία! Τον έκρυβαν!!! Κυριακή βράδυ που με έπιασε διάθεση για βολτούλα και τσιγάρο (κάνει κακό αυτό) τον βρήκα να χαζεύει τα αστέρια έξω από την αποθήκη με τα εργαλεία.

Κοινωνικότατος, φιλικότατος, ήξερε και καλά Αγγλικά. Ήταν όμως gay! Η ντροπή της οικογένειας.

Ιστορία γ΄: Το Κέντρο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που επισκέφτηκα (δεν θυμάμαι τώρα πόλη, όχι όμως στο Τόκιο) δεν ασχολείται με τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων (χάλια δεν ακούγεται; και ο όρος...). Γιατί ρε παιδιά; ρώτησα υποψιασμένος από τις προηγούμενες ιστορίες. Είναι ταμπού μου είπαν!!! Κανείς δε συζητά για αυτά τα θέματα στην Ιαπωνία...

Τελικά πιστεύω πως αν κυκλοφορούσε Γιαπωνέζος με την προκλητική συμπεριφορά του φίλου μου θα τον είχαν μαζέψει μέσα και θα του έκαναν καμιά θεραπεία. Άλλο τεχνολογία, άλλο πρόοδος! Εντάξει;

Berlin

Μνημείο Ολοκαυτώματος στο Βερολίνο. Είναι κοντά στο κέντρο της πόλης. Αν περάσετε από κει αξίζει μια βόλτα. Είναι φτιαγμένο με ένα τέτοιο τρόπο ώστε να δυσκολεύεσαι να το διασχίσεις. Ελαφρά ανισόπεδοι οι διάδρομοι σε μπερδεύουν και νομίζεις ότι θα χάσεις την ισορροπία σου. Η ιδέα ήταν αυτή: να νιώσεις κι εσύ για λίγο ανασφαλής...



Διαβάστε για περισσότερα στο BBC Greek (έκλεισε πια αυτό...)