 |
| είσοδος από μπαρ στο Τόκυο (1999, σκαναρισμένο φιλμ) |
Η πόλη στον
κινηματογράφο
Δεν υπάρχει μια πόλη, αλλά η πόλη του σκηνοθέτη καθώς ο
κινηματογράφος δημιουργεί το δικό του χώρο και χρόνο. O Godard στην
ταινία Alphaville (1965) φτιάχνει μια φουτουριστική πόλη απλά
κινηματογραφώντας επιλεγμένα μέρη του Παρισιού.
Η πόλη μπορεί να αναφέρεται στο παρελθόν, στο παρόν ή στο
μέλλον. Σε κάποιες ταινίες και στα τρία μαζί.
Η πόλη κατασκευάζεται όπως είπαμε από το σκηνοθέτη. Έτσι
μπορεί να περιλαμβάνει στοιχεία από πολλές πόλεις ή μίξη πλάνων πραγματικότητας
και κατασκευασμένων σκηνικών. Φυσικά μπορεί ολόκληρη να είναι ένα σκηνικό στο
στούντιο (Χόλιγουντ, Τσινετσιτά στη Ρώμη κ.ά.).
Μπορεί να είναι το φόντο, το σκηνικό όπου θα εξελιχθεί το
δράμα ή μπορεί να έχει η ίδια σημαντικό ρόλο,
ως ένας άλλος χαρακτήρας του έργου. Ας θυμηθούμε σε πολλά film noir πώς
επηρεάζει τους ήρωες… Στο γερμανικό εξπρεσιονισμό η πόλη έχει τις παραμορφώσεις
που έχουν οι ταραγμένοι χαρακτήρες της ταινίας. Σκοτεινή, ομιχλώδης, χωρίς
ίσιες γραμμές.
Ο κινηματογράφος κατασκευάζοντας τις πόλεις του άρχισε να
επηρεάζει την πραγματική αρχιτεκτονική. Κλασικό παράδειγμα η ταινία του R. Scott “Blade Runner” (1982) που επηρέασε
Γιαπωνέζους στο να αντιγράψουν σκηνικά της στο Τόκυο.
Η πόλη συνδιαλέγεται με τον ήρωα, είναι υπόσχεση, ουτοπία ή
δυστοπία, το παρελθόν του που πρέπει να ξεφύγει, το μέλλον που πρέπει να
κτίσει, το παρόν που του βάζει συνεχώς δυσκολίες. Εξελίσσονται μαζί.
Η πόλη ποτέ δεν κοιμάται. Ειδικά η σύγχρονη Μέγα - Πόλη, η
Μητρόπολη. Πλημμυρισμένη από άτομα που
φαίνονται να δυσκολεύονται στη συμβίωση, κτίρια που συχνά κρύβουν τον ουρανό,
αυτοκίνητα, ήχους, αλλά και σιωπές, φώτα και σκιές, δημιουργεί την ταυτότητα
και το ύφος της ταινίας. Σχεδόν ποτέ δεν είναι απλά ένα φόντο, οι μεγάλοι
σκηνοθέτες την θέλουν συμπρωταγωνιστή.
Το θέαμα, ο κινηματογράφος, γίνεται πραγματικότητα σε όλα τα
επίπεδα. Οι πόλεις περιμένουν ακόμη πολλά απ΄ αυτόν!
.jpg)
